می گن یکی اون بالا هـــــــــست...که هممممممممممه چیو می دونه...می بینه...می ده و می گیره...یکی اون بالا هست...که همییییییییییشه دوست داره..اونقدر که از بدی هات دلش می گیره...وقتی باهاش دعوا می کنی سکوت می کنه و به حرفات گوش می ده..فقط گوش می ده..ولی بهت بد نمی کنه! گاهش حتی در برابر اون همه ناسپاسی، برات یه هدیه می ده..به هدیه ی گننننننده! اونقده بزرگ و خوب که دیگه یادت میره همین چند روز پیش چقده دلت گرفته بود و همه ی زمین و زمانو به باد ناسزا می گرفتی!

یکی اون بالا هست، که اگر چه ما فکر می کنیم ازمون خیییییییییییلی دوره..قده تموم آسمونا! ولی خیلی نزدیکه..این ماییم که فکر می کنیم دوره! بس که بدیم و ذهنمون نخودیه..دورو ورمونو که نگاه کنیم می بینیم صدامون قبل اینکه به مادرمون برسه به خدا رسیده! دورمون پره از سبزه ها و گلایی که دستشونو رو به خدا دراز کردن و به سوی اون رشد می کنن..خورشید فقط بهانست...این خوابیدنا..بیدار شدنا برای ساختن دنیای زیباییه که ما آدما جز بدی و زشتی توش نکاشتیم...گلا می خوان بهمون بگن ببین خدا هر چیو که ساخت زیبا بود و رشد کننده..ولی ما آدما چی ساختیم؟ فکر کنم بزرگترین چیزی که ساختیم چند تا برج باشه و کیک و ساندویچِ چند متری!! چیزایی که ثابتن..چیزایی که وقتی خلقشون می کنیم، به جای رشد فقط و فقط پس رفت می کنن! حتی ثابتم نمی مونن!

جز خیانت و بدی به هم چی می دیم؟ اِی ...در ازای هر هزار تا بدی به هم شاید یه سر سوزن محبت و خوبی به کسی بکنیم..که اگه عدالتِ خدا نبود اون ذه هم تو کوه بزرگ بدیهامون گم می شد. قمقمه ی آبمونو تو سفر تو کولمون قایم می کنیم مبادا کسی ازمون آبی بخواد..می خوایم از خورشیدم دریغش کنیم..مبادا یه قطرش بخار بشه و بباره رو یه زمینِ خشک و بی علف! سخاوت ما همینه! همش همین.

یکم بیایم مهربون تر باشیم...مگه آروزی همه مون بزرگتر شدن و مهم شدن نیست؟ پس بیایم مثل خدا باشیم! مثل خدا! پر سخاوت و با وفا، مهربون و ساده! درست مثل خدا!